Θεμελιώδης σκοπός του Ποινικού Δικαίου είναι η διασφάλιση του κοινωνικού συμφέροντος. Η διασφάλιση αυτή, που επιτυγχάνεται ως ρυθμός της κοινωνικής ζωής μέσα στα όρια μιας πολιτείας, παρουσιάζει διττή λειτουργία. Αφενός ως προστασία των εννόμων αγαθών και αφετέρου ως προστασία του ίδιου του ατόμου από τυχόν αυθαιρεσία των κρατικών οργάνων. Έτσι τόσο οι ορισμοί (προσδιορισμός) των εγκλημάτων όσο και οι ποινές που επισύρουν αυτά καθορίζονται από τον Π.Δ. και όχι από την ελεύθερη κρίση του κάθε δικαστή.
Η δε λογική που διέπει τους κανόνες του Π.Δ. είναι η διαφοροποίηση μέσα από το γενικό σύνολο των αδικημάτων ορισμένων, που τα καθιστά εγκλήματα. Για τον κολασμό αυτών των συγκεκριμένων αδικημάτων που καλούνται εγκλήματα ή εγκληματικές πράξεις, ή ποινικά αδικήματα, η Πολιτεία απειλεί, καταγιγνώσκει και εκτελεί συγκεκριμένη ποινή ή μέτρο ασφαλείας. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της ποινικής αξίωσης της Πολιτείας Βέβαια σ΄ ένα ευνομούμενο κράτος η ποινική εξουσία δεν είναι απεριόριστη, αλλά αυτοπεριορίζεται από τις απαραίτητες «προϋποθέσεις ποινικής αξίωσης» που απαιτούνται (θετικές ή αρνητικές), για την άσκησή της.
Αστικό Δίκαιο ονομάζεται ο κλάδος του Δικαίου, ο οποίος ρυθμίζει τις διαφορές μεταξύ ιδιωτών (“πολιτών”). Αποτελεί τμήμα του Ιδιωτικού Δικαίου. Είναι ο κλάδος του Δικαίου που αναπτύχθηκε πρώτος και σε αυτόν βασίστηκαν οι υπόλοιποι κλάδοι του ιδιωτικού δικαίου. Στην Ελλάδα ρυθμίζεται στον Αστικό Κώδικα και διακρίνεται σε πέντε μέρη:
Το αντικείμενο του Ειδικού Διοικ. Δικαίου αντίθετα μ΄ εκείνο του Γενικού επεκτείνεται λεπτομερώς σ΄ ένα πολύ μεγάλο αριθμό κωδικοποιημένων, ή μη, νομοθετημάτων, κατά τη συνταγματική διάκριση των λειτουργιών της Πολιτείας, κυρίως επί της αρμοδιότητας, που αφορούν κάθε μία τις διοικητικές Αρχές κατά κλάδους και κατηγορίες, τη συγκρότηση της Διοίκησής τους με την υφισταμένη ιεραρχική οργάνωση και του εξ αυτής ιεραρχικού ελέγχου, κατά την άσκηση της καλούμενης Διοικητικής εποπτείας. Επίσης στο Ειδικό αυτό μέρος περιλλαμβάνεται η μελέτη και ο προσδιορισμός της σύννομης δράσης αυτών, κατά παρεχόμενα γενικά ή ειδικά δικαιώματα, με λεπτομερή απαρίθμηση αυτών επί συγκεκριμένου κύκλου θεμάτων, ο κατά νόμο τύπος των πράξεών τους, οι χρονικές προθεσμίες εκδήλωσης αυτών καθώς και επιμέρους συνεργασίες και αναλήψεις δράσεων, διασφαλίζοντας παράλληλα τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.
Λόγω της πληθώρας όμως των κωδικοποιημένων αυτών νομοθετημάτων πολλοί κλάδοι των Διοικητικών Αρχών παρουσιάζουν δική τους θεματική ή και επιστημονική αυτοτέλεια δημιουργώντας έτσι αντίστοιχο Δίκαιο, όπως π.χ. το Φορολογικό, το Δημοσιονομικό, το Αστυνομικό, το Μεταλλευτικό κ.λπ. που καθένα εξ αυτών περιλαμβάνει ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό θεματικών νόμων, διαταγμάτων, εγκυκλίων και οδηγιών.
